Göz, gördüğünde kör olur. Çünkü göz, hakikati değil; sureti, rengi, şekli görür. Ey can, sen de sadece gözünle bakarsan, aldanırsın! Çünkü göz, gördüğüne takılır, dışı süslenmiş ten kafesine hayran olur; ama onun ardındaki hakikati göremez. Dünya, bir ayna gibi seni kendine çeker, sana suretler gösterir; ama sen, o aynada gerçeği değil, yalnızca yansımanı izlersin. Oysa ayna, kendisini göstermez; onda görünen hep başkasıdır!
Ey dost, kalbin gözünü aç! Göz, dışarıya bakar, gönül içeriye… Göz, karanlıkta yanılır; ama gönül, ışığı içinde taşır. Göz, güzellikle çirkinlik arasında kalır; ama gönül, güzelde de çirkinde de Hakk’ın tecellisini görür. Maddi dünyanın cazibesi, gözleri bağlar; ama kalbin gözü açıldığında, dünya bir misafirhane gibi görünür. Gelen gider, güzellik solar, gençlik geçer; ama kalbin nuruyla bakarsan, ebedî olanı, değişmeyeni görürsün.
Ey hakikat yolcusu, bil ki gözyaşı, gönlün aynasını temizler. Göz yaşardıkça, kalbin pası silinir. Her bir damla, ruhunun karanlık köşelerini aydınlatan bir kandildir. Nasıl ki baharda yağmur düşer de kuru dallar yeşerir, toprak nefes alır, öyle de gözyaşı düştükçe gönlün dirilir, nefsin toprağı yumuşar, kibirden ve gafletten arınırsın.
Sen sanırsın ki gözyaşı hüzünden gelir. Oysa gözyaşı, içindeki incinin kabuğunu açar. Dert sandığın şey, hakikatin kapısını aralar. Kimi zaman aşkın hasretidir o damlalar, kimi zaman ayrılığın sızısı, kimi zaman Hakk’a dönmenin sevinci… Ama her biri, ruhunun kilidini çözen bir anahtardır.
Ey dost, bil ki arınmadan aydınlık olmaz. Gözyaşlarıyla yıkanan gönül, perdeleri kaldırır ve hakikati seyretmeye başlar. Her gözyaşı, perdeyi kaldırdıkça, içindeki ilahi nuru daha çok fark edersin. Ve sonunda görürsün ki aydınlık, dışarıdan değil, içeriden gelir.
Göz, maddeyi görür; gönül, manayı… Göz, hayran olur; gönül, kavuşur. Göz, güzelliğin içinde kaybolur; gönül, güzelliği bulur. Sen de gönlünün gözünü aç, ey yolcu! Maddeden geç, mânâya ulaş. Suretten geç, hakikati bul. Dünya aldatır, ama hakikat seni çağırır. Yol uzun, zaman kısa; ama gözyaşlarıyla yıkanan bir kalp, vuslatın kapısını açar..
"Gel, yine gel!" diyen sesi duyuyor musun? İşte o, içindeki hakikat çağrısıdır. Gözle değil, gönülle bak ki, gerçek aydınlığı görebilesin!
Kommentare