Gecenin karanlığında, ay ışığı usulca odamın penceresinden süzülüyordu. Sol yanımdaki derin acı, annemden miras kalan bağların sessiz çığlığıydı adeta. Her bir gözyaşı, içimde hapsolan kelimelerin yankısıydı, akıtamadığım duyguların izleriydi.
Böbreklerimde hissettiğim sancı, göğsümde bir düğüm gibi sıkışan anıların hatırlatıcısıydı. Annemin kucağında huzur bulduğum zamanları, onun şefkatli elleriyle yaralarımı sardığı günleri düşündüm. Sol tarafım, onun bana bıraktığı sevginin ve kaygının bir yansımasıydı.

Belki de bu sancılar, akıtamadığım gözyaşlarımın bir bedeliydi. İçimdeki derin acıyı, yaşanmamış anıları, söylenmemiş sözleri ve annemin bana öğrettiği sessiz direnci hatırlatıyordu.
Her sancıda, annemin ruhunu hissediyor, her gözyaşında onun sıcaklığını arıyordum. Vücudumun sol tarafında annemden gelen bu bağlar, beni geçmişime ve özlemlerime daha sıkı bağlıyordu. Belki de, bu sancılar ve gözyaşları, onun mirasını onurlandırmanın bir yoluydu.
Comments