Affetmek: Ruhun Kanatları
Ey gönlü kin ve öfke yüküyle yorulan dost! Bil ki affetmek, ruhu özgürleştiren bir rüzgâr gibidir. Öfkeyi tutan, ateşi avucunda saklayan gibidir; en çok kendini yakar. Oysa affeden, bu ateşi suyla söndürür ve kalbine serinlik verir.
Ey can! İnsan kırılır, incinir, aldanır. Ama unutma ki kırılan kalp, sabırla ve merhametle daha güçlü olur. Sen affetmeyi bil ki, affedilesin. Güneş, kötüyü de ısıtır, iyiyi de. Yağmur, taşın da üzerine düşer, çiçeğin de. O hâlde sen de gönlünü bir güneş gibi yap; kin tutma, öfke besleme, affet ki yüklerin hafiflesin.

Bilir misin, affetmek nefse ağır gelir. Çünkü nefis, intikam ister, kin gütmek ister. Ama aşk, affetmekten yanadır. Affettiğin vakit, içinde açan gülleri görürsün. Öfkenin dikenleri çekildiğinde, gönül bahçen bayram yerine döner.
Ey dost! Affetmek unutmak değildir. Affetmek, olanı bilip yine de sevgiyle bakabilmektir. Öyle bir affet ki, karşındaki de affedilmeyi hak etsin. Öyle bir affet ki, affetmenin senin gönlünde bıraktığı huzuru hissedebilsin.
Unutma, yaradan bağışlayıcıdır. Sen de affet ki, affedilesin. Sen de bırak yüklerini, hafifle. Çünkü affetmek, ruhun kanatlarıdır. Ve ancak affedenler, gerçek özgürlüğe ulaşır.
Comments